Pokemon New adventure บทนำ

เช้าวันใหม่ที่ดวงตะวันสาดแสงจ้าที่มาซาระทาวน์ มีตำนานบทใหม่เริ่มขึ้นที่นี่...



“กริ๊งงงงงงงง.......” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นกึกก้องไปทั่วห้องที่ถูกทาด้วยสีขาวโพลนและห้องที่รกเกะกะไปด้วยหนังสือการ์ตูนและแผ่นเกม มือของชายคนหนึ่งโผล่มาจากผ้าห่มสีฟ้าสดใสพลันคว้านมือหาต้นตอของเสียง เขาค่อยๆเอื้อมมือไปแตะปิดนาฬิกาปลุกที่วางอยู่บนหัวนอน

“เพล้ง !!!”

เสียงนาฬิกาปลุกร่วงหล่นลงสู่พื้น มันแตกเสียแล้ว เจ้าของมือพลันลุกขึ้นมาจากผ้าห่มอย่างเร็วไว !!

“ตายล่ะ ฉันต้องถูกแม่ดุอีกแน่เลย นี่เรือนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ??”

เสียงเขาพูดขึ้นท่ามกลางหน้าตาที่ดูงัวเงียๆแต่ดวงตากับเหลือกโตกับสิ่งที่แตกกระจายอยู่ด้านหน้า เขาวิ่งหากระเป๋านักเรียนและหยิบไม้กวาด กวาดเศษนาฬิกาเข้าไปที่กระเป๋าเพื่อพลางหลักฐาน ทันใดนั้นเองเสียงเปิดประตูดังเข้ามา แม่ของเด็กคนนั้นยืนจ้องลูกของตนที่กำลังเก็บหลักฐานชิ้นสำคัญเข้ากระเป๋าเป้ ก่อนที่จะพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ

“ซีโร่ นี่ลูกทำนาฬิกาหล่นแตกไปเรือนที่เท่าไหร่กันแล้วเนี่ย ??”

“ผมขอโทษครับแม่ !! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมที่จะรับผิดชอบกับมันเอง !!”

ซีโร่ พูดขึ้นอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่แม่ของเขาก็เข้ามาลูบหัวลูกชายและบอกกับเขาว่า

“ไม่เป็นไรทางนี้แม่จัดการเอง ลูกลงไปทานข้าวเช้าเถอะ แม่เตรียมกับข้าวไว้ให้แล้ว ลูกอย่าลืมซะล่ะวันนี้เป็นวันอะไร ?”

“เอ๋...วันอะไรหรอครับแม่ ?” ซีโร่ถามด้วยความอยากรู้

“นี่ผ่านวันเกิดลูกมาหลายเดือนแล้วและดร.ออคิดส์สัญญาว่าอะไรเมื่อปีที่แล้ว ??”

ผู้เป็นแม่ยิ้มและพูดให้ซีโร่ได้นึกอะไรบางอย่าง ?

“อ๋อ !!! ผมจำได้แล้ว ดร. สัญญากับผมว่าจะให้โปเกม่อนผม 1 ตัวเมื่อตอนใกล้ๆสิ้นปี !!!” เด็กชายดีใจยกใหญ่ พร้อมกับตักข้าวใส่ปากไปด้วย

“และ ดร. ก็เพิ่งโทรมาบอกแม่เมื่อสักครู่นี้ว่า วันนี้จะเป็นวันที่ ดร.จะมอบโปเกม่อนให้แก่ลูก ฉะนั้นกินข้าว อาบน้ำ แปรงฟันแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย ไปพบกับ ดร. ที่ศูนย์วิจัย”

สิ้นเสียงแม่พูด เด็กชายก็เฮลั่น ยกใหญ่และซดข้าวต้มเสียหมดชามจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวและรีบวิ่งออกจากบ้านโดยพลัน !!!

ผ่านไปครึ่ง ชม. เด็กชายก็ออกมาจากห้องนอนหลังจากเข้าไปแต่งตัว

“ไปแล้วนะครับแม่” เด็กชายวิ่งลงบันไดและตรงไปที่ประตู

“อย่ารีบนักลูกเดี๋ยวก็หกล้มพอดี” ผู้เป็นแม่เตือนด้วยความเป็นห่วง...

To Be Continues…

ตัดกลับมาที่เขตโจโต ณ เมืองคาวาบะ จุดเริ่มต้นของคุณชายแห่งคฤหาสน์โปเกม่อน...



“ตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้วนะ ได้เวลาแล้ว” เสียงผู้เป็นแม่เคาะประตูปลุกลูกให้ตื่นจากภวังค์

เด็กชายผมสีดำขลับตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำและจัดการอาบน้ำแต่งตัวออกไปวิ่งสูดอากาศแต่เช้า นั่นเป็นกิจวัตรประจำวันของเขา

“สวัสดีครับคุณชาย” เสียงเพื่อนบ้านตะโกนทักทายมาแต่ไกล

“สวัสดีเช่นกันครับ ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณชายหรอกครับ เรียกชื่อผมเฉยๆดีกว่า”

จากนั้นเด็กหนุ่มอายุรุ่นราว 16 ก็ออกสตาร์ทวิ่งออกกำลังกาย ในละแวกนั้นบ้านของเขาถือว่ายิ่งใหญ่มาก เป็นคนมีระดับอีกคนของเมืองๆนี้ แม้ว่าฐานะจะไม่ได้ร่ำรวยมากมาย แต่เงินทองเขาก็มีใช้ไม่เดือดร้อนขัดสนแม้แต่น้อย แถมครอบครัวของเขายังเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านแห่งนี้ ด้วยความใจบุญและช่วยเหลือเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงยามเดือดร้อน

ไม่นานแสงตะวันเจิดจ้าก็ผ่านพ้นก้อนเมฆออกมา เด็กหนุ่มวิ่งออกกำลังกายจนครบตามเวลาและระยะทางที่ตนพึงพอใจก่อนที่จะกลับเข้าบ้าน เขาพันไปพบเห็นชายหนุ่มแก่ๆนั่งขอเศษเงินแลกกับการดูดวงให้ เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากและดูท่าทางจะสนใจ จึงให้เงินชายหนุ่มแก่ๆไป ก่อนที่เขาจะนั่งขัดสมาธิตรงหน้า

“ลุงๆ ดูดวงให้ผมหน่อยสิครับ ในอนาคตผมจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ??”

เด็กหนุ่มพูดพลางสนใจชายหนุ่มแก่ๆที่ค่อยๆยื่นมือมาจับมือเขา มือชายหนุ่มแก่ๆทั้งแห้ง ทั้งดำประเปื้อนฝุ่น เขาเอานิ้วชี้มาแตะที่กลางฝ่ามือและเพ่งดูสักพัก ตาของเขาก็เบิกโพล่งขึ้น พร้อมกับเงยหน้ามามองเด็กหนุ่มที่ทำหน้าตาฉงน

“ทำไมมองผมอย่างงั้นหล่ะครับลุง ชะตาผมจะขาดหรือไง ??” เด็กหนุ่มตอบติดตลก

“ป่าว !! ชะตาและสิ่งที่ยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้นเมื่อเจ้าอายุครบ 17 ปี บริบูรณ์ เจ้าจะได้พบชะตาชีวิตที่เจ้าต้องคิดและตัดสินใจ และต้องยืนหยัดด้วยตนเอง...” ชายหนุ่มกล่าวอย่างจริงจัง

“ละ...แล้วผมต้องทำยังไง ?” เด็กชายผมสีดำขลับเริ่มกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้น

“ไม่ต้องกลัวเลย มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรง มันเป็นแค่สิ่งที่จะให้เจ้าเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก็เท่านั้น...” ชายหนุ่มตอบ

“พรุ่งนี้ก็ถึงวันเกิดของผมแล้วนะครับลุง ผมรู้สึกตื่นเต้นในสิ่งที่ลุงพูดถึงซะแล้วสิ” เด็กชายรู้สึกสนใจ

“ถูกต้องและมันจะข้องเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้ารักด้วย นั่นคือ พ็อคเก็ต มอนสเตอร์”

ชายหนุ่มตอบคำถามที่เจ้าตัวเองก็ยังแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

“เอ๋ !! จริงด้วยสิ พรุ่งนี้ ดร.วาคาเบะ จะมอบโปเกม่อนให้ผม 1 ตัวนี่นา ของขวัญวันเกิดครบรอบ 17 ปีของผม ที่ ดร. สัญญากับแม่ของผมไว้ ผมชักจะอดใจไมไหวแล้วสิ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผม ไชโย ! ขอบคุณลุงมากครับ ที่ทำให้ผมนึกถึงเรื่องสุดวำคัญนี่ขึ้นมาได้ !!!”

เด็กหนุ่มกระโดดโหยงดีใจพร้อมกับหันมาหน้าลืมตามาขอบคุณลุง แต่ทว่าลืมตากลับมาคุณลงคนนั้นก็หายสาบสูญไปเสียแล้ว... ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับงงไปชั่วขณะ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องรีบกลับบ้านไปกินข้าวเช้า !!!

เด็กหนุ่มวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกสดใจและดีใจสุดๆ เขาคงอดใจให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ !!!!

To Be Continues…